|
 چند روز پیش، خبر تحصیل چهارصد آقازاده در انگلیس در رسانه‌ها منتشر و بسیاری را شگفت‌زده کرد!
به گزارش «تابناک»، با انتشار این خبر، ناگهان امواج شعارهایی چون «عدالتخواهی»، «مردمی بودن مسئولان»، « مو را از ماست كشیدن»، «مسئولان در صف اول خدمت به مردم»، «تقسیم امكانات یكسان به همه اقشار جامعه»، «شهروند دسته چندم»، «به جیب زدن بیت المال»، «مسئولین همرنگ مردم باشند»، «موج سواری ممنوع»، «دلنوازی محرومین»، «شرایط یكسان تحصیلی»، «حمایت از نخبگان»، «جلوگیری از فرار مغزها»، «بررسی دارایی‌های مسئولان كشور» در ذهن‌ها نقش بسته و افکار عمومی را بدین سو رهنمون شد که چرا و ...؟!
بنا بر این گزارش، در همان خبر آمده بود: «با توجه به سابقه ای که انگلیس دارد و کنترل شدید ایرانیان در آنجا و این که انگلیس در صدد بهره‌گیری از افرادی همچون فرزندان مسئولان به عنوان عواملی به سود خود است؛ بنابراین، صلاح نیست فرزندان مسئولان در انگلیس تحصیل کنند... و هیچگاه در کمیسیون امنیت ملی مجلس تصمیم قاطع یا اظهارنظر نهایی و یا حکم و تأکیدی برای بازگشت فرزندان مسئولین کشور که شاغل به تحصیل در انگلیس هستند، نشده است.»
بر این اساس، به نظر می‌رسد در این وانفسا، پرسشهای بسیاری ذهن هر ایرانی را به خود مشغول می‌كند كه برخی از آنها، تازه با این فرض که اگر اساسا چشممان را ببندیم و بپذیریم در بین همه دانشگاه‌های معتبر دنیا، این تنها دانشگاه‌های انگلیس است که در همه رشته‌ها ـ اعم از فنی، انسانی، پزشکی و... ـ سرآمد هستند، عبارتند از:
1. راه‌های قانونی ادامه تحصیل در كشورهای اروپایی از جمله انگلیس چیست و آیا به راحتی علاقه‌مندان و نخبگان كشور، می‌توانند از این قوانین برای تحصیل استفاده کنند؟
2. با توجه به وجود اشتیاق ادامه تحصیل بسیاری از جوانان مستعد و نخبه كشور در دانشگاه‌های معتبر دنیا و از سوی دیگر، تلاش سیاستگذاران و مسئولان كشور در خودكفایی علمی، تحصیل چهارصد آقازاده در انگلیس چه توجیهی خواهد داشت؛ آیا این «یک بام و دو هوا» نیست؟
3. آیا می‌توان ادعا نمود، این آقازاده‌ها از رانت و پارتی بهره نبرده‌اند و تنها به خاطر شایستگی علمی در انگلستان به ادامه تحصیل مشغول شده‌اند؟
4. اگر این چنین نیست، دانشجویان و نخبگان كشور، باید در برابر تبعیض و بی‌عدالتی چه واكنشی نشان دهند و آیا اساسا حق اعتراض دارند یا...؟
5. با توجه به کارنامه سیاه انگلستان در طول تاریخ مردم شریف ایران، می‌توان عنوان نمود انگلستان بر پایه برنامه‌ای این سازماندهی را انجام داده و یا همه اینها اتفاقی است؟
6. رتبه اهمیت این موضوع در كمیسیون امنیت ملی مجلس چه مقدار است و اصولا جوانان متعهد كشور چه تحلیلی از سكوت این كمیسیون باید داشته باشند؟
البته در كنار پرسشهای بی‌شمار دیگر، اگر تنها یك دقیقه ذهنمان یاری دهد و تصاویر خون دل خوردن‌های امام راحل در مقابل غربگرایی، استقامت و آرمان‌های شهدا، تحمل مردم مظلوم در برابر فشارهای فرهنگی و اقتصادی، پافشاری و خون دل خوردن اساتید، نخبگان و فرهیختگان كشور در تثبیت افتخارات علمی كشور و... را همچون نواری مرور کنیم و سرانجام، فرازهایی از وصیت‌نامه سیاسی الهی حضرت امام(ره) را به خاطر بیاوریم كه فرمودند:
«و باید بدانیم كه اگر رئیس‌جمهور و نمایندگان مجلس، شایسته و متعهد به اسلام و دلسوز برای كشور و ملت باشند، بسیاری از مشكلات پیش نمی‌آید و مشكلاتی اگر باشد، رفع می‌شود.»
آنگاه آیا پاسخ درخوری داریم برای مردم و انبوه پرسششان که: «دم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس را ...؟!»
|
