در حالی که سفر اخیر ملک عبدالله، پادشاه مملکت سعودی به آمریکا و توصیه وی به اعمال فشار بیشتر به ایران و همچنین پیشنهاد خرید بیست میلیارد دلار سلاح از آمریکا در رسانه های منطقه ای، بازتاب گسترده ای داشته است، به نظر می رسد که این سیاست سعودی ها نه به خاطر مسأله هسته ای ایران، بلکه به خاطر مسأله کلیدی دیگر است.

روزنامه «النهار» لبنان در یادداشتی که امروز منتشر کرده است، می نویسد: ملک عبدالله در این دیدار به اوباما گفته است که تحریم های کنونی، نمی تواند فعالیت های هسته ای ایران را متوقف کند و آمریکا باید گزینه های جایگزین دیگری را در این زمینه بیازماید.

روشن است که اقدامات جایگزین دیگر در این زمینه، اقدامی به جز حمله نظامی به ایران نخواهد بود، چرا که اگر نگاهی کوتاه به مدل های موجود در نزد آمریکاییان در رویارویی با ایران داشته باشیم، درخواهیم یافت که ملک عبدالله، بر گزینه نظامی تأکید کرده است.

در ادامه این یادداشت آمده است: آمریکاییان همواره در برابر ایران، چند مدل را آزموده اند. این کشور گاهی از گفت وگو با ایران و گاه از سیاست انزواگرایی سخن به میان آورده است. علاوه بر این، سیاست چماق و هویج، تحریم، تهدید و فشار و در نهایت حمله نظامی نیز همواره از سوی این کشور در برخورد با ایران بوده داشت است؛ در واقع، همواره پس از گزینه تحریم و تهدید است که سخن از حمله نظامی به ایران به میان می آید.

با نگاهی تحلیلی به اظهارات رئیس مملکت سعودی و یادداشت روزنامه لبنانی، در حالی که در چند ماه گذشته نیز خبرهایی مبنی بر اینکه این کشور به هواپیماهای رژیم صهیونیستی اجازه استفاده از حریم هوایی خود برای حمله احتمالی به ایران را داده است، به نظر می رسد این کینه ورزی رئیس سعودی ها، بیش از آنکه نتیجه نگرانی از مسأله هسته ای ایران باشد، برگرفته از ظهور یک قدرت اسلامی شیعی است که با پیروزی انقلاب اسلامی روی داده و در سی سال گذشته، سعودی ها را به سبب سیاست های سازشکارانه شان در موضوعات جهان اسلام به چالش کشیده است.

باید گفت که این کینه دیرین مستقیم ناشی از درگیری هویتی سعودی ها به ایرانیان است، چرا که سعودی ها ایران را به مثابه «دگر» خود تعریف کرده و برای همین، برای تعریف «خود» هر چه بر نقاط منفی «دگر» تأکید کند، نکات مثبت «خود» را تقویت کرده است.
هنوز کلام گهربار حضرت امام در گوش ایرانیان طنین افکن است که ما اگر از صدام و آمريکا بگذريم از «آل فهد» نميگذريم؛ راهبردی که بعدها برخی گمان کردند، با عملگرایی در سیاست خارجی و یا تنش زدایی حل شدنی است، غافل از اینکه امام(ره)، به نیکی دریافت بوده که اختلاف رژیم فهد با ایرانیان نه سیاسی، بلکه هویتی و ایدئولوژیک است.

علاوه بر این، تحولات عراق پس از صدام نیز دیگر حکام مستبد سعودی را کلافه کرده است؛ جایی که آنان اعتراف نمودند که ده ها برابر صدام به مخالفان حکومت شیعی کمک خواهند کرد، آنان در این راه، به جای درک حقیقی ماهیت و خاصیت تعلق مردم عراق به اهل بیت (س)، ایران را نشانه رفتند.

هم اکنون مراجع عظام شیعه، می توانند یک بار دیگر، نقش تاریخی خود را ایفا کرده و همان گونه که در نبردهای تاریخی ایران و روس، فتوای جهاد علیه دشمن خارجی دادند، در این برهه هم، تا حد امکان، فعالیت هایی را که هر گونه سودی را به رژیم آل سعود می رساند، تحریم کنند تا از تحقیر مسلمانان و به ویژه شیعیان جلوگیری شود.