حامد کرزای، رئیس جمهور افغانستان، در اجلاس بین المللی کابل، مدعی شده است که تا چهار سال آینده، امنیت کامل افغانستان را تأمین خواهد کرد؛ ادعایی که باعث شده است واکنش منتقدان در این زمینه افزایش یابد.

به گزارش «تابناک»، نشریه پاکستانی «سیاست» در یادداشتی با تیتر «جدیدترین دروغ حامد کرزای» نوشت: رهبران انگلیسی و آمریکایی نیز از این رویکرد غیرواقعی و فریب آمیز تشکر کرده اند، به گونه ای که هیلاری کلینتون، وزیر خارجه آمریکا در این زمینه اظهار داشته است که ما از این تلاش ها سپاسگزاریم.

همچنین «دیوید کامرون»، نخست وزیر بریتانیا نیز آن را طرحی واقع بینانه خوانده است، حال آن که رهبران غربی، خود بر این باورند که پیروزی به صورت کامل در این مدت ممکن نیست و تنها امکان دارد سرپوشی باشد بر بیرون نرفتن نیروهایشان از افغانستان.

از سوی دیگر، حامد کرزای، دو تعهد باورنکردنی به کشورهای غربی داده است؛ وی علاوه بر این که تعهد داده است تا چهار سال آینده، افغانستانی امن با معیارهای غربی خواهد ساخت، همچنین متعهد شده است که دولت خویش را به موازین «حکومتگری خوب» نزدیک کند.

وی همچنین افزوده است که بین دولت وی و غربی ها، اشتراکات بسیاری هست؛ اما به باور نشریه «سیاست»؛ کرزای در حالی خود را متحد غربی ها نشان می دهد که همین چند ماه پیش، به تهدید غربی ها پرداخته و گفته بود، در صورتی که فشار نیروهای خارجی به وی ادامه یابد، وی به نیروهای طالبان خواهد پیوست.

بر پایه این گزارش، "سیاست" در ادامه آورده است، چگونه با چنین اظهاراتی از سوی کرزای، کشورهای غربی وی را متحد خود می دانند و از طرح های غیرواقعی او حمایت می کنند، در حالی که هواپیمایی که حامل وزیر خارجه سوئد و دبیر کل سازمان ملل بود، نتوانستند از ترس حملات راکتی به زمین بنشیند.

این نشریه پاکستانی، همچنین به نقد برنامه های کرزای و غربی ها برای آینده افغانستان پرداخته و اشاره کرده است، نخست این که ایجاد حکومت مرکزی قدرتمند در افغانستان، از محالات است و اتفاقا تمرکززایی از حکومت و ایجاد حکومتی غیرمتمرکز، چالش های افغانستان را حل خواهد کرد؛ موضوعی که آمریکا و کرزای کاملا عکس آن رفتار می کنند.

دومین واقعیت افغانستان این است که افغان ها اصولا از جنگ نیروهای خارجی علیه نیروهای محلی حمایت نمی کنند و در واقع به مقاومت در برابر اشغال خارجی شهره هستند. علاوه بر این، تا زمانی که کشورهای همسایه با شبکه طالبان مبارزه نکند و قصد از بین بردن آن را نداشته باشند، امنیتی در افغانستان برقرار نخواهد شد. در این باره باید گفت، پاکستان هم نفعی در مبارزه با طالبان ندارد، چرا که پاکستانی ها به نیروهای طالبانی، پس از خروج آمریکا از افغانستان نیاز دارند تا این گروه بتواند منافع پاکستان را در افغانستان آینده برطرف کند.

متحدان کنونی آمریکا، کرزای و پاکستان، اصولا دغدغه مبارزه با طالبان را ندارند و کرزای اصلا قصد مبارزه ندارد، بلکه هم اکنون به ثروت خویش می اندیشد. پاکستان و عربستان هم که مشخص است چه استراتژی دارند و سرانجام این که آمریکا باید در افغانستان به دنبال راهکار منطقه ای باشد که در آن، نقش قدرت های منطقه ای همچون هند، روسیه و به ویژه ایران، به رسمیت شناخته شود. در این میان، ایران به ویژه پررنگ تر از دیگران است، چرا که این کشور توانایی ویژه ای در باثبات کردن افغانستان دارد.

بنا بر این گزارش، در قرن نوزدهم، بخش های بسیاری از افغانستان از ایران جدا شده است، حال آن که زبان رسمی هر دو کشور فارسی است و نفوذ ایران در این کشور عمیق و گسترده است و در این باره باید گفت که آمریکا نمی تواند خود را به ایران نزدیک کند تا از معضل افغانستان رهایی یابد.

در واقع، آمریکایی ها هم اکنون با مشکلی چون مشکل جنگ ویتنام روبه رو هستند. آنان باید به این پرسش پاسخ دهند که آمریکا چگونه از افغانستان بیرون شود، به گونه ای که بتوانند ادعا کنند در این جنگ شکست نخورده اند؟ برای پاسخ به این پرسش، تنها کافی است آنان به واقعیت های افغانستان توجه کمی - و نه چیزی بیشتر – داشته باشند.

به نظر می رسد، اجلاس اخیر کابل نیز نتوانسته است کمکی به ایجاد امنیت در افغانستان کند. همان گونه که پیشتر آمد، غربی ها چاره ای نداشتند، جز این که به تعهد کرزای مبنی بر ایجاد امنیت پایدار در افغانستان تا 2014 دل ببندند؛ تعهدی که واقعی نیست و از همین اکنون، می توان آینده افغانستان را با این رویکرد پیش بینی کرد.

البته اجلاس کابل تلاشی بود از سوی کرزای برای در اختیار گرفتن سهم بیشتری از کمک های بین المللی در بازسازی افغانستان، در حالی که کشورهای کمک کننده به ویژه غربی ها ترجیح می دهند این کمک ها را در اختیار نهادهای غیر دولتی قرار دهند که به واسطه آن بتوانند نفوذ بیشتری بر آنها داشته و سیاست های خود را در افغانستان دنبال کنند و نه آنچه دولت کرزای می خواهد. با این تفاسیر باید گفت نمی توان خیلی هم به کمک های چند ده میلیارد دلاری برای بازسازی افغانستان امیدوار بود.