نویسنده وبلاگ وصیت نامه نوشت: منطقه عمومی بستان، آذر 1360، رزمندگان با بررسی كارت هویت یك شهید، در حال شناسایی او هستند. عراق در عملیات طریق القدس، تعدادی از رزمندان را به اسارت گرفت و با چشمان بسته آنان را تیرباران كرد.

درباره این عكس چه بگویم، این عكس گواه آن جنایت بزرگی است كه صدام و در كنارش 58 كشور دنیا با قساوت و جور انجام دادند، شاهد اثبات حقیقتی است كه خیلی ها سعی در انكار آن دارند، نمونه بارز ارزش هایی است كه به ظاهر می گویند پایمال شد و به گمان عده ای معدود از یاد می رود، مگر می توان این جنایت را به فراموشی سپرد، این اتفاق و این اعتراض سرخ بر حاكمیت سیاه جباران زمانه ما، فریاد خشمی است بر سر سكوتی كه همه ی حلقوم های بریده شده در كربلا گواه آنند، «شهادت» آن چیزی است كه برخی نامردمان نااهل می خواهند از تاریخ پاك كنند و «نمونه»ای است از آن كه باید باشد و «گواهی» است بر آنچه در این «زمانه جور و ستم» خاموش و پنهان، بر دنیای ما می گذرد و تنها شهادت شیوه مقاومتی است كه حقیقت را روزی برملا می كند، ما در زمانه ای زندگی می كنیم كه نظام كفر، دروغ و ریا آن را خلع سلاح كرده و وفاداران به حقیقت و امام و ولایت را تهدید می كند.

اما همه این تهدیدها و اتفاقات شوم با معجزه ای با عنوان شهادت، باعث ثبات و قوام این نظام شده است. به راستی كجا بودند آن زمان كسانی كه در حال حاضر دم از دموكراسی خواهی و انسان دوستی می زنند و فریاد وا اسلاما سر می دهند، رزمنده ای را اسیر بگیری و بعد چشم بسته، او را به شهادت برسانی، مگر تاریخ به آسانی از این جنایات می گذرد؟

و اما تو عزیز دلم كه در غربت تنهایی شیعه چشمان زیبایت را بسته و به شهادتت رساندنت، فدای مظلومیتت شوم، می دانم در آستانه رفتن به سوی معشوق چهره ات گلگون و برافروخته و قلبت مالامال از شوق به تپش درآمده بود، چگونه فاصله حضور را كم كردی و با شهادت به بالاترین قله ی معراج بشریت رسیدی. در هنگام جنگ تحمیلی، با عزت، حیات ابدی خود را تضمین كردی و با شهادت، حیات و زندگی و ایمان و آینده این نظام را تثبیت نمودی!