چند ده سال پيش يک عارف روشن ضمير و البته متلک باندازي بود در اصفهان به نام صمصام که يه يابو داشت و هر جا و هر روضه اي که ميرفت با يابوش ميرفت و ميگشت ببينه گرانترين ماشين مال کيه و افسار اين يابو را مي بست به اين ماشين گرونه که معمولا هم يا مال فرماندار بود يا شهردار و يا استاندار ، خلاصه يه مدل خاصي بود براي خودش و البته اهل دل ميدانند که او کي بود

اين پيرمرد روشن ضمير که از قضا بسيار نکته دان و متلک بانداز هم بود يه مثل جالبي داشت که مو به تن آدم سيخ ميشد اون با نيشخند ميگفت روزه مثل بيضه يابوي من ميمونه هر کي ميخواد بگيره هر کي ميخواد بخوره و اون روزها کسي بخاطر اين تکه و متلک جرات نميکرد روزه خواري کنه چون خيلي ضايع ميشد

البته ميدونم الان يه عده صداشون در مياد که آقا اين چه حرف بي ادبي است که تو سايت گذاشتين که از روي ادب اول از همه معذرت ميخواهيم و دوم اينکه پيشنهاد ميکنيم ادب را چند ثانيه بگذاريد کنار و رو اين متلک فکر کنيد ، احتمالا اگه کسي عقل و غيرت درستي داشته باشه بعد از اينکه کلي خنديد فکر نميکنم ديگه تا آخر عمرش روزه خواري کنه