*الان تفاسیری از مردم می بینم که مردم واجد حقی نیستند و از سر تکلیف با آنها مواجه می شوند.

 

*شکاف ایجاد میشود چون بیش از آنکه به حقیقت و آزادی باندیشیم به امنیت و مصلحت می اندیشیم و میخواهیم خودمان را به رخ (مردم) بکشیم

*بحث تعامل، مشارکت و چرخه دیالکتیک بین عرصه رسمی و نقادی روشنفکران، علما و مردم باید جدی گرفته شده و انجام شود.

*می بینم که روز به روز نظام قیمی بر نظام وکالتی می چربد.

 

*اکنون در کشور ما هر که لابی گرا تر است راحتتر کارش پیش می رود. بالاخص در خصوص مجلس که در فرایند کاندیداتوری و تایید صلاحیت و حضور در مجلس این امر وجود دارد.

* وقتی دوره هفتم برای نمایندگی مجلس ثبت نام نکردم عده ای درباره نیامدنم سئوال کردند، گفتم هر روز دیوار مصلحت کوتاه تر شده است. و این امر دارد گردن مرا خرد می کند

*اگر بخواهیم به جایی امید ببندیم حوزه های علمیه است. اما مستقل بودن حوزه علمیه شرط اساسی نقد است. نهادهای روشنفکری دینی ما باید تقویت شوند. باید هزینه اش را بدهند مانند همان چیزی که قبل از انقلاب اتفاق افتاد. حوزه علمیه ما پیش از انقلاب مستقل بود و منبع خوبی برای بسیج توده ها بود ولی بعد از انقلاب نقش نظارت و نظریه پردازی را با تصدی گری فراموش کرد.

*اگر نهادهای ناظر مدنی ما –تشکل های مدنی –  فعال باشند بخشی از نظارت انجام می شود.

*جامعه مدنی ما طیفی است و قطبی نیست. جامعه مدنی موجود در کشور ما قابلیت های زیادی دارد ولی متشکل و نهادمند نشده است.

*مستقل بودن حوزه علمیه شرط اساسی نقد است. نهادهای روشنفکری دینی ما باید تقویت شوند. باید هزینه اش را بدهند مانند همان چیزی که قبل از انقلاب اتفاق افتاد.

* شاید این سئوال مطرح شود که مگر امکان دارد مثل قبل از انقلاب شویم. باید برای توضیح این مساله باید بگویم از درون نظام نبوی و علوی اموی ها زاده شدند. چون سکوت شد و مصلحت اندیشی کردند.

*قدرت تحت هر شرایطی ابزاری بیش نیست؛ هدف اخلاق است. اگر جای هدف و وسیله عوض شد می شود ماکیاولیسم.

*قدرت فعل مشروط و ابزار است. برخی اوقات قدرت جای اخلاق را می گیرد که این خطرناک است.

*اگر قرار است جا پای امام علی(ع) بگذاریم باید مانند ایشان باشیم. ایشان در نامه ای به معاویه می گویند اگر خواسته باشم از تو سیاستمدارتر هستم اما چه کنم که دستم بسته است. اگر ما هم خواسته باشیم سیاست‌مان مانند حضرت علی(ع) باشد باید دستمان بسته باشد اما بعضی ها دستشان باز شده است.

*بخشی از مشکلات به مردم بر می گردد چون اعتماد بیشتر از حد می کنند و نظارت ندارند و بخشی هم به ناظران برمی گردد.

*کشور را فقط یک شخص و رهبر نمی تواند اداره کند، بلکه مسئولیت همه است.

*هرچه کشور به سمت نگاه صنفی برود خطرناک است.

tabnak.ir/219956