به اين ترتيب دولت وقتی از واقعيت کم می آورد به آمارسازی متوسل می شود که نتيجه آن متاسفانه در عمل، افزايش بيکاری، افزايش قيمت ها و ترمز کردن اقتصاد هر روزه تا روز ديگر است.

دولت سعی می کند که سرمايه گذاران خارجی را تشويق کند در اين زمينه، حتی آقای رحيمی معاون اول ریيس جمهوری ايران از اعطای جايزه برای هر ايرانی و يا غير ايرانی که بتواند منجر به جذب سرمايه خارجی در ايران شود، خبر داده است. آیا فکر می کنيد که اين گونه سياست ها کارساز خواهد بود؟

ببينيد، برای اذهان آماتور يا مردم عادی اينها معنا دارند. اما در دنيای اقتصاد، جهان اين گونه نيست. سرمايه در پی امنيت و سود است. در نتيجه وقتی زير ساخت سرمايه گذاری وجود دارد، امنيت وجود دارد، سرمايه گذاری به سادگی انجام می گيرد. و سرمايه به کار می افتد و ايجاد اشتغال می کند و فنون و مديريت منتقل می شود.

در غير اين صورت اين کار انجام نمی شود. در هيچ کدام از اين کشورهايی که سرمايه های بزرگ خارجی را جذب کرده اند، جايزه اهدا نمی کنند، منتها شرايط  را برای سرمايه گذاری فراهم می کنند تا سرمايه گذار بتواند به راحتی سرمايه گذاری و ايجاد اشتغال و سود آوری کند و از اين بابت هر دو طرف سرمايه پذير و سرمايه گذار سود ببرند.

اين جايزه گذاشتن ها خودش اعتراف به اين است که سرمايه گذاری انجام نمی گيرد و متاسفانه سرمايه های خارجی به سوی ايران متمايل نمی شود.

به اعتقاد شما چه امکاناتی لازم است در ايران برای جذب سرمايه خارجی و يا سرمايه ايرانيان مقيم خارج؟

در وهله نخست پايين آوردن ريسک هاست. اين ريسک ها که مهمترين آن ريسک امنيت و ريسک سياسی است در ايران بسيار بالاست. ريسک دستگاه های ناظر بر سرمايه گذاری که گلوی سرمايه گذار را می فشارند، ايجاد تزاحم می کنند و می توانند سرمايه سرمايه گذار را به بهانه های مختلف قانونی و غیر قانونی ضبط و مصادره کرده و از چنگش در بياورند، در ايران بسيار بالاست حتی اگر در حد شایعه و جو روانی باشد

اينها عواملی است که سرمايه گذار را فراری می دهد. وانگهی در يک کشوری که امنيت سياسی نازل است ، به اين معنا که دولتی که در آنجا مستقر است از دید خارجی ها و سرمایه گذاران ، منتخب بودنش و حتی صلاحیت افراد صاحب نفوذ در دولتش از نظر خود نظام مورد جدل است، در آن جاها که سرمايه گذاری خارجی انجام نمی گيرد.

به ويژه وقتی سرمايه گذار به چشم اندازی نگاه می کند که در منطقه بسيار متحول خاورميانه، تمامی دولت ها زير پايشان می لرزد، در آن کشورها ريسک سرمايه گذاری تقريبا انجام نمی گيرد چون سرمایه سیاست و مصلحت و حکمت سرش نمیشود و بسیار ترسو است و سریع فرار میکند

خود همين رقم ناچيز ، يعنی چهار ميليارد را، شما اگر با اين ارقام بزرگ که انجام می شود در دنيای امروز مقايسه کنيد متوجه می شويد که حتی به جزيی از يک درصد هم نمی رسد و بسيار رقم ناچيزی است در برابر هزار و ۶۰۰ ميليارد دلاری که در تونس سرمايه گذاری شده است.