خوشحال بودیم که فرهنگ سیاسی ارتقا یافته و اکثر قریب به اتفاق سیاسیون در تقبیح شعارزدگی و اهمیت ارائه برنامه مدون به عنوان محور کمپین های انتخاباتی صحبت می کنند، که حاصلش شور انتخاباتی توام با عقلانیت و عاری از بی اخلاقی های رایج است. همچنین رئیس جمهور منتخب را مسئولیت پذیر می کند و الزامی ایجاد می کند برای جوابگویی وی به مردم نسبت به اجرای دقیق برنامه هایی که در انتخابات وعده آن را داده بود.

اما اکنون دو ماه بیشتر به انتخابات باقی نمانده و با اینکه آقایان کاندیداها همه ژست داشتن "برنامه مدون" را می گیرند، هیچ کدام مانیفستی منتشر نکرده اند. تنها مورد منتشره تا به حال که شباهت اندکی به برنامه دارد، نامه جمعی از اصلاح طلبان به آقای خاتمی بود، که حداقل به دلیل ابتکار عمل قابل تحسین است!

انگار این رجال سیاسی مذهبی ما نمی دانند که همه فلسفه ارائه دادن برنامه، برای قبل از انتخابات است که کارشناسان و نخبگان و همچنین رقبا آن را به تحلیل و چالش بکشند و مردم از طریق رسانه ها، برنامه ها و نقدها را رصد کرده و در نهایت به کاندیدایی رای دهند که مجموع برنامه های وی را از لحاظ مختلف مانند واقع بینانه بودن و پیشرفت محور بودن بپسندند. این پروسه بازه زمانی مناسبی می طلبد و اگر کاندیداها کمی بیشتر تعلل کنند، چنین فرصتی کاملا از دست می رود و انتخابات به همان فضای شعارزدگی و بی اخلاقی و لجن پراکنی سابق مبتلا خواهد شد.

یادآور می شود که تدوین برنامه برای سیاست گذاری در عرصه های عمومی امری تخصصی می باشد و مراحل آن به صورت اجمالی عبارت است از:
آسیب شناسی و برآورد دقیق از وضع موجود؛
مطالعه علمی و جمع آوری و تحلیل روش مند تجربه بشری در گزینه های مدل مورد نظر؛
طراحی مستند مدل و بومی سازی آن؛
امتحان اجزای مدل؛
پایلوت پژوهشی مدل کامل؛
تحلیل هزینه-اثربخشی؛
تدوین مراحل و شرایط دقیق پیاده سازی؛
سازوکارهای نظارت بر برنامه و تدوین روش ارزیابی پیامد های برنامه

کاندیداها می بایست در همه عرصه های سیاست گذاری عمومی از جمله رفاه اجتماعی، اقتصاد، سلامت، انرژی، فرهنگ عمومی، ارشاد اسلامی، فرهنگ و ساختار اداری و مدیریتی، کشاورزی، صنعت، تجارت، سیاست خارجی، آموزش و پرورش، آموزش عالی... برنامه های مدون داشته باشند.

پر واضح است که اکثر کاندیداهایی که تاکنون احساس تکلیف کرده اند، از پس ارائه چنین برنامه های مدون با خصوصیات یاد شده بر نمی آیند و «احساس تکلیف» آنها در واقع «اعلام موجودیت» برای پست وزارت است. بالاخره دوران قحط الرجال به پایان رسیده، دست زیاد شده و بعید نیست در بلبشوی پس از انتخابات سر آقایان بی کلاه بماند! لذا لازم است کاندیداهای اصلی هر چه سریع تر برنامه های مدون خود را منتشر کرده تا رقابت های انتخاباتی «با محوریت برنامه» آغاز شود و آقایان محترم «وزیر بعد از این» -البته به زعم خود- اندازه نگه دارند و بیش از این وقت و منابع مردم را هدر ندهند.