اولين جراحتها ازت ركش خمپاره هاى صداميان در حومه ابادان نصيبش شد و سپس موج انفجار و اندك زمانى گذشت كه  پرونده جراحت شيميايى اش در بيمارستان ابادان تشكيل شد. گويا سهم محمدحسين از روزگار زجر و شكنجه و خنده هاى پر اميدش بود كه صبر و استقامت را در او رقم ميزد .

قريب هشتاد عمل جراحى و قطعي دو پايش تمام دارايى او از زمين و زمان است . حالا ارثيه اش شده كلمات و خاطراتى به طنز و اميد و جسارت كه در سينه و زبان هم رزمندگانش مى چرخد.همين ديروز در بيست هفت شهريور كه به بيمارستان رفت به خنده ميگفت ميروم از هشتاد و هفت عمل جراحى خلاص بشوم كه براستى خلاص ش.

وقتى به حسينيه اش در نازى اباد قدم بگذارى كسانى هستند از مردم خاكى دور اطراف كه حكايتهاى قريبى برايت بازگو ميكنند از علاقه محمدحسين به حضرت رقيه و گريستن هايش و از علاقه اش به طب گياهى كه سالها به مطالعه پرداخته بود تا برخى امراض كه خود زجرش را تحمل كرده بود را  مداوا كند و اشعارى از جنس عرفان كه در پناه ان دردهايش را تسكين دهد و دو كتاب نوشته شده اش درباره يقين و كلام يكى بنام شرح اسما الحسنى و ديگرى اللوامع المحسنيه و دهها تقرير از درسهاى فرزانه هايش ايات عظام شبيري زنجانى  ، منتظرى ، وحيد خراسانى و ميرزا جواد تبريزى.