به عبارت دیگر، این رژیم‌ها در حقیقت می‌خواهند در مقابله اشتیاق دستیابی شهروندان‌شان به اطلاعات، عدالت‌خواهی و شفافیت بایستند. این در حالی است که خود این مقامات برای ردیابی مخالفان‌شان به اینترنت نیاز مبرم دارند.

در برخی از موارد، رهبرانی که منکر آزادی می‌شوند، به دلیل اشتباهات‌شان زمینه خروج خود را مهیا می‌کنند. به عنوان مثال، روزنامه‌نگاران سوری با پخش تصاویری مربوط به ناآرامی‌ها و اعتراض‌ها در این کشور، توانستند حمایت داخلی و بین‌المللی از "بشار اسد" رئیس‌جمهوری این کشور را به حداقل برسانند.

روزنامه‌نگاران غربی در چین نیز با استفاده از وب‌سایت‌های جدیدی که توسط رژیم کمونیستی مسدود شده‌ بودند، توانسته‌اند فساد مالی مقام‌های ارشد این کشور را افشا کنند.

در حال حاضر، اینترنت سرعت تاثیرگذاری گزارش‌های تحقیقی را دوچندان کرده است. در دهه ۸۰ میلادی، روزنامه "واشنگتن‌پست" سال‌ها زمان صرف کرد تا بتوانند فسادهای دیکتاتوری "فردیناند مارکوس" را افشا کند تا به سازماندهی اعتراضات کمکی کرده باشد اما امروزه شهروندان اینترنتی در چین و روسیه تنها در چند ساعت، جمعیتی را برای اعتراض به فساد دولتی گردهم می‌آورند.

اما اینگونه به نظر می‌رسد که دولت چین بیش از هر دولت دیگری از اینترنت وحشت دارد. پکن در تلاش است تا "Firewall" یا‌‌ همان "دیوار آتش" بزرگی را بین سایت‌ها و مردم این کشور بکشد. به عنوان مثال، پکن در ماه دسامبر دستور داد بیش از ۵۰۰ میلیون کاربر این کشور حتی برای دستیابی حداقلی به اینترنت، نام واقعی خود را ثبت کنند.

بسیاری از چینی‌ها پس از زلزله استان "سیچوآن" که منجر به کشته شدن هزاران دانش آموز این کشور شد، به اهمیت اینترنت برای کنترل اقدامات دولتی در کشورشان پی بردند؛ درست زمانی که مقام‌های رسمی صدای پدران و مادرانی را خفه می‌کردند که به استفاده از اجناس نامرغوب در ساخت مدارس معترض بودند. این موضوع شهروندان این کشور را به فعالیت‌های اینترنتی بیشتر ترغیب کرد.

حال ابزار هر چه باشد - اینترنت یا خبرنگار -  واقعیت آن است که مردم خواهان شنیدن حقایق هستند و می‌خواهند این مسئله نیز توسط دولتمردان رعایت شود. بله، ۲۰۱۲ سالی محدود برای راویان حقایق بود، اما ماهیت حقیقت به تنهایی می‌تواند سال جدید میلادی را به سالی تبدیل کند که پرده از سانسورهای رسمی بردارد