در این باره نکاتی چند حائز اهمیت است:

1 - تحریف آشکار سخنان رئیس جمهور و افزودن جمله ای جنجالی به آن ،احتمالاً نمی تواند یک اتفاق یا سهو خبری باشد.
تأکید بر لزوم از بین رفتن اسرائیل ، یک بار پیش از این توسط محمود احمدی نژاد مطرح و جنجال جهانی آن ، از یک سو دامنگیر ایران شده و از سوی دیگر ، بهانه ای برای مظلوم نمایی به رژیم اشغالگر قدس داده بود.

حال در فاصله یک روز مانده به آغاز ریاست جمهوری حسن روحانی ، افزودن همین جمله به سخنان او و دادن بهانه ای تکراری به اسرائیل و رسانه های ضد ایرانی در آمریکا و اروپا ، حتماً قابل بررسی های بیشتر است به ویژه که اگر ماجرا، زود مدیریت و اصل خبر اطلاع رسانی نمی شد ، امکان داشت در حضور برخی هیات های خارجی در مراسم تحلیف روحانی ، اثر منفی بگذارد.
در این باره به همین اشاره ، بسنده می کنیم.

2 - این ماجرا ، می تواند نشان های از تلاش هایی باشد که از هم اکنون برای اخلال در دولت روحانی آغاز شده است؛ دولتی که رئیس آن ، با شعار برقراری روابط گسترده بین المللی و حل تنش های خارجی از مردم رأی گرفته است.

وقتی در روز روشن حرف رئیس جمهور را تحریف می کنند، معلوم است که در خفا و پشت و پرده، حجم گسترده ای از طرح ها برای ناکام ماندن تنش زدایی در دولت یازدهم وجود دارد چه آن که ادامه وضعیت نامناسب در روابط خارجی ایران ، برای خیلی ها ، آب و نان هایی دارد که خوابش را هم نمی دیدند!
به این موضوع هم در همین حد اشاره می کنیم و می گذریم.

3 - استقبال گسترده رسانه های ضدایرانی در جهان و بیانیه نخست وزیر رژیم صهیونیستی علیه روحانی ، نشان می دهد که آنها تا چه اندازه از مواضع تند دولتمردان ایرانی خرسند می شوند.
واقعیت این است که اسرائیل در میان افکار عمومی جهان ، وجهه خوبی ندارد و نه تنها مسلمانان که بخش بزرگی از دیگر مردمان جهان ، اسرائیل را حکومتی ستمگر ، زیاده جو و ناقض حقوق بشر می شناسند. این واقعیت ، در نظرسنجی های معتبری که توسط موسسات نظرسنجی آمریکایی و اروپایی صورت گرفته ، بارها مورد تأکید و تأیید قرار گرفته است.

برای چنین حکومتی ، مظلوم نمایی ، حکم طلای ناب و منجی کمیاب را دارد تا با تمسک به آن ، اقدامات ضدبشری اش را در قالب "لزوم دفاع از خود" توجیه کند و توپ را به زمین دیگران بیندازد.
مثلاً وقتی رئیس جمهور ایران می گوید باید اسرائیل را نابود کنیم ، دستگاه تبلیغی صهیونیست ها - که دست بالا را در جهان رسانه دارد - اسرائیل را "موجودیتی در معرض خطر و با حق دفاع" و برنامه هسته ای ایران را معطوف به ساخت بمب اتم معرفی می کند که می خواهد با بمب های اتمی اسرائیل را از بین ببرد.

وقتی که احمدی نژاد در روزهای اوج ریاست جمهوری اش، با سخنان تندش، بهانه به دست صهیونیست ها می داد، کنفرانسی در لندن توسط دانشگاهیان یهودی برگزار شد و در آن، یکی از مسوولان سازمان اطلاعاتی اسرائیل، گفت که باید از احمدی نژاد تشکر کنیم که با سخنانش ، کار ما را در "خطرناک نشان دادن ایران" و  ترویج "ایران هراسی" آسان می کند.

با این اوصاف ، ناراحتی دولتمردان رژیم صهیونیستی از روی کار آمدن روحانی "میانه رو" در ایران ، کاملاً قابل درک است زیرا تندروهای حاکم بر تل آویو ، صرفاً می توانند از جانب تندروهای طرف مقابل ، شارژ سیاسی و تبلیغی شوند. این یک اصل جدی در سیاست است که "تندروهای مقابل هم" ، یکدیگر را تقویت می کنند.
تردید نکنید که وقتی رئیس دفتر بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل، پرینت خبر سخنان روحانی را به او داده است ، نتانیاهو با خواندن این جمله(ی تحریف شده) که روحانی گفته است اسرائیل باید نابود شود ، لبخند خوشحالی زده و دلش غنج رفته است.

4 - شاید گفته شود که اسرائیل یک موجود نامشروع و غاصب است و حضرت امام (ره) نیز پیش از این ، جمله معروف "اسرائیل باید از بین برود" را مطرح کرده اند و نتیجه گیری کنند که اتفاقاً اگر روحانی چنین سخنی را نگفته باشد، خطا کرده است!

بخش اول این سخن درست است، یعنی اسرائیل، یک رژیم غاصب است و امام (ره) نیز آن سخن را بیان کرده اند اما نتیجه گیری ، مغالطه آمیز و ناشی از عدم آگاهی بر مناسبات جهانی است.

امام (ره) ، آن سخن و سخنانی دیگر مانند صدور حکم مهدور الدم بودن سلمان رشدی را ، نه از جایگاه یک مقام سیاسی و اجرایی ، که از منظر یک رهبر مذهبی و معنوی جهان اسلام مطرح کردند و در مواردی ، به دولتمردان توصیه هایی داشته اند مبنی بر این که آنها ، کار سیاسی و اجرایی خود را بکنند و در این مقوله ها وارد نشوند و الّا می بایست انتظار می داشتیم مثلاً در قضیه سلمان رشدی ، دولت ایران  نیز به تبعیت از حکم امام (ره) ، سازو کارهای اجرایی شدن حکم اعدام سلمان رشدی را تصویب و به مجلس ارسال کند!

در مناسبات جهانی ، هر سخن جایی دارد و هر نکته مکان و زمان و شخص خاصی را می طلبد و بر همین مبنا تقسیم کار می شود. مثلاً در خود اسرائیل ، فلان خاخام ارشد یا رئیس فلان حزل افراطی سخنی می گوید ولی دولتمردانشان ، حتی در صورتی که قلباً با آنان همراه باشند و ای بسا هماهنگ ، در تریبون رسمی ، موضعی جدا می گیرند و بر مبنای تلفیق آن گروه های فشار و این مواضع رسمی ، منافع شان را پی می گیرند.

در روایات داریم که "المؤمن کیّس" (مومن زیرک است) ؛ حال اگر بخواهیم در قبال اسرائیل که غاصبش می دانیم ، زیرکانه عمل کنیم ، آیا باید از زبان مقامات رسمی و اجرایی ، آنها را تهدید به نابودی کنیم تا بتوانند با استناد به سخنان خودمان ، در جهان بگویند: نگاه کنید! یک عضو سازمان ملل (ایران) ، می خواهد یک عضو دیگر سازمان ملل (اسرائیل) را از روی نقشه حذف کند.
یادمان باشد که همه جهانیان ، نگاه ایدئولوژیک محور ایران به موضوع فلسطین را ندارند و برایشان قابل هضم و قبول نیست که یک کشور بخواهد مثلاً با استفاده از بمب های اتمی ، کشور دیگری را با خاک یکسان نماید و محو و نابود کند.

کجای زیرکی مؤمنانه و البته ادبیات هوشمندانه دیپلماتیک ، به ما اجازه می دهد که جملاتی بگوییم که منتفع اصلی آن ، اسرائیل باشد؟!

5 - درست است که حسن روحانی ، جمله جنجالی و "بعداً اضافه شده" را نگفته است ولی این ماجرا ، بار دیگر به او یادآور می شود که باید همان گونه که تا کنون ، متین و وزین و حساب شده ، سخن گفته ، تا آخر نیز چنین کند و خطای سلفش احمدی نژاد را تکرار نکند که گاه فراموش می کرد رئیس جمهور یک کشور است و سخنانی می گفت که هزینه های کشور را به ویژه در عرصه بین الملل ، افزایش می داد.

علاوه بر این ، ماجرای اخیر باید به روحانی این پیام را بدهد که "بحران زاها" و "بحران زی ها"ی داخلی ، شمشیر را از رو بسته اند و باید در اندیشه رفتار مناسب با این جریان بحران طلب بود.