پس از سال‎ها زندگى، روزى با شوهرم تصمیم گرفتم كه اعمال حج را انجام دهیم پس مقدمات آن را تدارك دیده و بالاخره پیش از فرا رسیدن ایام حج خود را در عربستان و سپس به شهر مقدس مكه رسانیدیم، به هنگام ورود به مسجدالحرام با اولین نگاه به كعبه، حال عجیبى بر من عارض شد كه واقعا توصیف نشدنى است ناگهان متوجه شدم پروانه‎اى بر دوشم نشسته و مجدداً به پرواز در مى‎آید و در میان آن بسته طواف كنندگان دوباره بر دوشم مى‎نشیند. 

با فرا رسیدن زمان اعمال حج تمتع ابتداء به صحراى عرفات و سپس به منا رفتیم در همان روز نخست امامت در منا، وقتى با همسرم به قصد رمى جمرات به راه افتادیم در وسط راه شوهرم را گم كردم، به زبان انگلیسى از هر كسى آدرس و یا نشانى از شوهرم مى‎پرسیدم، كسى نمى‎توانست مرا راهنمایى كند. پس خسته شده و در گوشه‎اى با وحشت و اضطراب تمام نشستم، ساعت‎ها گذشت نزدیك غروب آفتاب بود نمى‎دانستم چه باید بكنم؟ ناگهان مردى در مقابلم ظاهر شد و به زبان فصیح انگلیسى حالم را پرسید، وقتى وضع خویش را با گریه برایش گفتم، فرمود: پا شو با هم برویم رمى جمراتت را انجام بده، الان وقت مى‎گذرد من نیز به دنبالش راه افتادم، او مرا به سوى جمرات برد و من اعمالم در میان انبوه جمعیت به آسانى انجام دادم، آنگاه در اندك زمانى مرا به چادرمان بازگردانید، سخت حیرت كردم زیرا صبح وقتى با شوهرم به سوى جمرات راه افتادیم مسافت بسیارى را پیموده بودیم ولى اینك كه باز مى‎گشتم در زمانى اندك خود را كنار چادرمان یافتم. بارى آن مرد مرا به خیمه‎ام رساند از او بسیار تشكر كردم او به هنگام خداحافظى چنین فرمود: وظیفه ماست كه به محبان خویش رسیدگى كنیم، در طول عمر ما نیز شك نكن، سلام مرا به دكتر - شوهرم - برسان!